Από τον Μάρτη του 20’ και μετά, το κράτος επιδοτεί ως κομμάτι των διαταγών του: δούλευες σερβιτόρα και η δουλειά σου κρίθηκε υγειονομικά επικίνδυνη; Πάρε 534 ευρώ και κλείσου στο σπίτι. Είσαι μαθητής και το σχολείο θεωρήθηκε η πηγή του κακού; Πάρε ένα τάμπλετ και μάθε να μιλάς με τους φίλους σου μόνο με ψηφιακές φατσούλες. Και λίγους μήνες μετά: είσαι “κοινωνικά υπεύθυνος” νέος και εμβολιάστηκες; πάρε 100 ευρώ σε κουπόνια.
Η εποχή που το κράτος συστηνόταν ακόμα ως «προνοιακό», με τα παραδοσιακά επιδόματα ανεργίας, ασθένειας, αναπηρίας κλπ, έχει παρέλθει εδώ και χρόνια. Αυτό που εμφανίζεται τώρα δεν είναι η αναβίωσή τους, αλλά ένα νέο είδος επιδοτήσεων, τις οποίες τα επιτελεία ονομάζουν σταθερά και κυνικά ως «pass»: το power pass, το fuel pass και το freedom pass ειναι η συνέχεια των υπό προϋποθέσεις προνομίων που παρέχονται μετά το green pass. Είναι “διαβατήρια”, που παραπέμπουν στις διαρκώς εμφανιζόμενες περιφράξεις σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Ψηφιακές, ταξινομημένες, καταγεγραμμένες, προορισμένες να εξαργυρώνονται στα ταμεία συγκεκριμένων επιχειρήσεων, οι νέες επιδοτήσεις ταιριάζουν γάντι στο κράτος που κυβερνάει με διαγγέλματα, ειδικούς και μπάτσους: είναι φτιαγμένες για να μας εκπαιδεύουν στους νέους εγκεκριμένους τρόπους ζωής.
Οι επιταγές της κυριαρχίας θα περνούν μέσα από τη διαχείριση διαδοχικών κρίσεων (από την «υγειονομική», στην «ενεργειακή» ή την «επισιτιστική»), όπου αναδεικνύονται νέες τεχνολογίες διακυβέρνησης, που συνθέτουν ένα «social credit system». Τα νέου τύπου επιδόματα είναι ακόμα μία μορφή πειθάρχησης και εμφανίζονται παράλληλα με το αντίβαρό τους, που είναι τα πρόστιμα, για κάθε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Αν λοιπόν στα χρόνια της covid το κριτήριο επιδότησης ή προστίμου ήταν ο εμβολιασμός, αύριο μπορεί να είναι η «υπεύθυνη κατανάλωση ενέργειας», η «υπεύθυνη κατανάλωση τροφής», ή η ανταπόκριση σε κάποιους άλλους δείκτες. Ζωή στη φτήνια και με πόντους δηλαδή. Αυτό σίγουρα το επιδοτούν τα κράτη και τα αφεντικά. Κι όποιος δε συμμορφώνεται, πεθαίνει.
Ωστόσο, το σχέδιο θα πάει άπατο, αν σταματήσουν να κάνουν κουμάντο στα μυαλά μας. Θα πρέπει να θυμόμαστε: Οι κάθε είδους επιδοτήσεις είναι ένα ελάχιστο μέρος του πλούτου και της ζωής που μας έχουν κλέψει. Οι “κρίσεις” που μας σερβίρουν, είναι ο τρόπος για να ξεφύγουν από τα δικά τους αδιέξοδα.
Δε θα τους το κάνουμε εύκολο.
-αφίσα που κολλήθηκε στις γειτονιές της Αθήνας τον Οκτώβριο του 2022 σε 1400 αντίτυπα-
Από την πολεμική κανονικότητα στην κανονικότητα του πολέμου (η πίστη στο κράτος το οπλίζει εναντίον μας)
Κλείσαμε και με τη βούλα τα δύο χρόνια από όταν ξεκίνησε η καταιγιστική αλληλουχία απαγορεύσεων, καταναγκασμών και αποκλεισμών στο όνομα της υγείας. Από τότε, έχουν ακουστεί πολλά γι’αυτήν: «υγεία» είναι ο μπάτσος με το θερμόμετρο στο χέρι, είναι τα κουσούρια που μας άφησε η καραντίνα, είναι η ζωή μέσα από οθόνες, είναι τα νοσοκομεία που μοιάζουν όλο και περισσότερο με πτωχοκομεία, είναι η ατομική/κοινωνική ευθύνη, είναι οι τηλεφωνικές γραμμές του εοδυ, είναι το σκανάρισμα, είναι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και οι υγειονομικές ζώνες. Όλα στο ίδιο καταλήγουν: η «υγεία» και το σύστημά της θα πρέπει να ιδωθούν ως σύμπλεγμα πειθαρχικών μηχανισμών, ως ένας σύγχρονος τρόπος διακυβέρνησης. Έτσι, τα «λεφτά για την υγεία που δεν υπάρχουν» και το σύστημα που «είναι υπό πίεση» – ακόμα και αν έχουν δαπανηθεί αμέτρητα ποσά στις φαρμακοβιομηχανίες και σε νέες τεχνολογίες -, μεταφράζονται στο ότι όσοι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις, όσες έχουν «κακές συμπεριφορές», θα περισσεύουν και θα πληρώνουν «αντίτιμα υγείας». Και ποιος ξέρει τι άλλο.
