Όταν ακούς ανάπλαση, ξέθαψε το τσεκούρι σου

Αφίσα που κολλιέται σε λεωφορεία, τρόλεϊ και δρόμο με θέμα την ανάπλαση

Όταν ακούς ανάπλαση

Ή θα σε αναπλάσουν

ή θα σε εκτοπίσουν

/

έρχονται ακριβά νοίκια,

ηλίθια μαγαζιά,

influencers

και μπάτσοι

Ξέθαψε το τσεκούρι σου

 

 

Μα καλά, ποιον ενοχλεί η ανάπλαση?

Κείμενο που μοιράζεται στο κέντρο της Αθήνας.

ΜΑ ΚΑΛΑ ΠΟΙΟΝ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΑΝΑΠΛΑΣΗ;

Η πόλη “αλλάζει και εκσυγχρονἰζεται” µας λένε! Έρχεται µια «νέα εποχή» για τα εξάρχεια, την κυψέλη, τον κεραµεικὀ, όλο το κέντρο της Αθήνας. Τάξη, ασφάλεια, καθαριότητα σε πάρκα και πλατείες, ακριβά μαγαζιά και κυριλὲ γκράφιτι στους δρόμους, τι ἆλλο να ζητήσει κανεῖς; Εμείς όμως έχουμε λόγους να µην χαιρόµαστε ακριβώς, γιατί πιστεύουμε πως κάπως έτσι η πόλη γίνεται όλο και πιο αβίωτη.

1) H ανάπλαση σαν μπίζνα
Κατ αρχάς οι αναπλάσεις είναι πάντα και μια καλή ευκαιρία για αυτούς που τις σχεδιάζουν (κράτος, ιδιώτες εργολάβοι, μεσίτες και real estate, επιχειρήσεις) να μοιραστούν μεταξύ τους τα εκατομμύρια που (υποτίθεται πως) απαιτούνται για να ξαναφτιαχτεί η πόλη όπως (υποτίθεται πως) θα έπρεπε να είναι. Κατά συνέπεια έχουμε μίζες σε κρατικούς υπαλλήλους, εικονικές τιμολογήσεις και ξέπλυμα μαύρου χρήματος από μπροστινούς εργολάβους ή από εργολάβους που διατηρούν «μαύρες» δραστηριότητες κλπ. ΓΙ’ αυτό και διάφορα αναπλασμένα έργα, αμέσως μετά την κατασκευήτους, μένουν παρατημένα, δίχως συντήρηση, σαν κουφάρια. Ο προορισμός τους τελείωσε με την περαίωση των χρηματοδοτήσεων.

2) Γινόμαστε τουρίστες στις πλατείες μας.
Πέρα όμως από τους « μεγάλους παίχτες», από την ανάπλαση κερδίζουν και αυτοί που επιδιώκουν τον πλουτισμό κάνοντας μπίζνες πάνω στις ζωές μας, ποντάροντας στην ιδιοκτησία τους -καθώς τη βλέπουν να ανατιμάται πλάι στις περιοχές που αλώνονται από το κεφάλαιο. Κάπως έτσι φτιάχνεται ένα ολόκληρο χρηματιστήριο από νέες «in» περιοχές με ανακαινίσεις σπιτιών που δεν θα μείνουμε ποτέ, είτε γιατί πλέον νοικιάζονται με βραχυχρόνια μίσθωση ή γιατί τα ενοίκια είναι απλησίαστα. Η Αθήνα μεταμορφώνεται γοργά σε μια μονόπολη για εύπορα, cool (και νομιμόφρονα) τυπάκια που αντιλαμβάνονται οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους σαν θέαμα ή εμπόρευμα προς κατανάλωση, ακολουθώντας πιστά τις τάσεις των social media για «αυθεντικές εμπειρίες» και «ψαγμένα μέρη» της πόλης -γινόμαστε αξιοθέατο για χίπστερ και τουρίστες.

3) H ανάπλαση είναι μια ακόμα περίφραξη
Το παράδειγμα του Πεδίου του Αρεως είναι χαρακτηριστικό: Σε πρώτη φάση κάποιες πιάτσες διακίνησης ναρκωτικών -συχνά υπό την πίεση της αστυνομίας- οδηγήθηκαν προς την περιοχή. Στη συνέχεια στοχοποιήθηκαν τα φτωχά και περιθωριοποιημένα άτομα που βρήκαν προσωρινό κατάλυμα εκεί, από επιλογή ή ανάγκη -προκειμένου να υπάρξουν σε μια πόλη που τους έδιωχνε από παντού. Στα μικρά και τα μεγάλα μήντια ξεσάλωσε η ρητορική περί παραβατικότητας και «ανωμαλίας» που απειλούν τους «νορμάλ» και χρήζουν δραστικών παρεμβάσεων. Τελικά το πάρκο μετά την ανάπλαση γέμισε με φράχτες, κάγκελα και σεκιούριτι -οι οποίοι κόβουν βόλτες αναζητώντας «παρεκκλίνουσες συμπεριφορές», ελέγχοντας ταυτόχρονα τις ώρες εισόδου – εξόδου στο πάρκο. Οι βραδινές βόλτες θεωρήθηκαν «άσκοπες μετακινήσεις» (και μάλλον αρκετά ύποπτες ώστε να επιτρέπονται), ενώ τα δέντρα και τα φυτά είναι πλέον κοντοκουρεμένα ώστε όλες οι δραστηριότητες να είναι ορατές και επιτηρούμενες, καταργώντας κάθε αίσθηση προσωπικού χώρου και χρόνου στον δημόσιο χώρο στο όνομα της ασφάλειας. Μαζί με όλα αυτά τα ενοίκια στα γύρω σπίτια ανέβηκαν καθώς πλέον έπαψε να θεωρείται «υποβαθμισμένη» περιοχή (το κερασάκι στην τούρτα που δίνει τον τόνο της νέας αισθητικής είναι το αναπλασμένο και κυριλέ -σαν καφετέρια νεόπλουτων- green park).

4) Τέχνη, πολιτισμός και «ιδρυματοποίηση»
Παράλληλα το Πεδίο του Άρεως, επιχειρείται να μετατραπεί σε παράρτημα της Στέγης του Ωνάση και από χρήστες του πάρκου να γίνουμε με το ζόρι
επισκέπτες εκθέσεων γεμάτες γιγαντοοθόνες και «εγκαταστάσεις» που καταλαμβάνουν τους χώρους πρασίνου/βόλτας πάντα με την «διακριτική»
παρουσία υπαλλήλων που εκτελούν χρέη σεκιούριτι (έξτρα από αυτούς του πάρκου). Η Στέγη του Ωνάση όπως και τα λοιπά «πολιτιστικά ιδρύματα» είναι βέβαια μπίζνες, μαύρο χρήμα και φοροαπαλλαγές, γι’ αυτό τα κορυφαία από αυτά βρίσκονται στα χέρια εφοπλιστών. Οι εφοπλιστές, αναπλάθοντας και εξευγενίζοντας, βγάζουν λεφτά με άμεσους ή έμμεσους τρόπους. Ωστόσο ρητά αυτό που τονίζεται είναι ότι η ανάπλαση και ο εξευγενισμός είναι μια εκ πολιτιστική επιχείρηση, μια επιχείρηση που επεμβαίνει ευθέως στον τρόπο που ζούμε, για να τον κάνει πιο συμβατό με τις νόρμες των εξουσιών.
Με άλλα λόγια έχουν βαλθεί να ιδρυματοποιήσουν τις ζωές μας, επιβάλλοντας την δικιά τους αντίληψη για την τέχνη και τον πολιτισμό, κλέβοντας από τον πολιτισμικό πλούτο των από τα κάτω, φτύνοντας κακομασημένες ευαισθησίες, ξεδιάντροπη αισθητικοποίηση των ζωών μας και μπόλικο (συχνά βαρετό και όλο και πιο ψηφιακό) θέαμα.

5) H ανάπλαση είναι τεχνική διακυβέρνησης
Η ανάπλαση, πλάι στην ψηφιοποίηση της καθημερινότητας έρχεται να συμπληρώσει το πλέγμα των τεχνικών διακυβέρνησης. Οι πόλεις ξαναφτιάχνονται για να γίνουν το περιβάλλον κίνησης του νέου «ορθολογικού» ανθρώπου, εκείνου που οφείλει να λειτουργεί με στόχο τη βελτιστοποίηση της καθημερινότητάς του γύρω από 3 πυλώνες: σπίτι – δουλειά – κατανάλωση. Ως τέτοιες μας θυμίζουν τον ψηφιακό κόσμο, όπου κάθε κίνηση ακολουθείται από τα δίπολα κανόνες/απαγορεύσεις και επιβραβεύσεις/κυρώσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κάθε εστία ελευθερίας ονομάζεται από το κράτος «εστία ανομίας», οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένες εκδηλώσεις/παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο αποτελούν εμπόδιο στους σχεδιασμούς τους -θέλουν να εξαφανιστεί απ’ τον χάρτη κάθε εκατοστό όπου μπορούμε να συναντηθούμε, να μιλήσουμε, να οραματιστούμε και να δράσουμε συλλογικά χωρίς την άδεια τους.
Έτσι οι πλατείες θα πρέπει να μεταμορφωθούν σε εργοτάξια του μετρό με μπάτσους, κάμερες, ακριβές καφετέριες και ούτε ένα μέρος να αράξεις με τους φίλους/ες σου. Τα πάρκα θα πρέπει να μετατραπούν σε καλλωπισμένες ελεγχόμενες ζώνες για ατομική ή «οικογενειακή» χρήση ενώ οι παλιοί χρήστες του δημόσιου χώρου εκτοπίζονται και απαξιώνονται σαν λούμπεν-απολίτιστοι-επικίνδυνοι.
Πουλάνε φόβο, ασφάλεια και θέαμα, θέλοντας να κάνουν τις πόλεις μας ένα αφιλόξενο σπίτι με ψηφιακές πλατφόρμες για διασκέδαση. Θέλουν να μας εκτοπίσουν από τον φυσικό δημόσιο χώρο στον ψηφιακό, εκεί όπου μπορούν να ελέγχουν και να επιτηρούν τις σχέσεις μας ακόμα πιο εύκολα, σε περισσότερο βάθος, με ελάχιστο κόστος και με τρόπο σχεδόν αόρατο.

Ως “απολίτιστοι” και “ανορθολογικές” θα συνεχίσουμε να:
Εμπιστευόμαστε τις συντροφικές μας σχέσεις αντί για τα likes και τις μόδες των social.
Παλεύουμε από κοινού ενάντια στον πολιτισμό της αποστείρωσης, του ελέγχου και των περιφράξεων.
Διεκδικούμε να ζούμε και να κινούμαστε στην πόλη με τους τρόπους που εμείς θέλουμε.

Ανάπλαση – Να γκρεμίσουμε τις περιφράξεις

Αφίσα που κολλιέται στο κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας.

Οι πόλεις που μας ετοιμάζουν
Δεν φτιάχνονται για εµάς.
Είναι για γερά πορτοφόλια, για χίπστερ και τουρίστες. Όσοι και όσες δεν καταναλώνουµε τα νέα “πολιτισμένα” εμπορεύματα και τον post covid υγιεινίστικο τρόπο ζωής, δεν θα χωράµε σ’ αυτές. Σε ένα διαρκές καθεστώς ελέγχου, άμα δεν θέλουμε να έχουµε σχέση µε το κράτος και την ψηφιακή του προέκταση, θα µας αποκλείουν και θα µας περιφράσσουν.

Είναι στείρες, ελεγχόμενες και θλιβερές

Και η ανάπλαση είναι η µέθοδος να πραγµατοποιηθεί αυτό.
Είναι ο τρόπος να χωρέσει η πόλη και π µέρα µας στους έξι κωδικούς. Από την µια να ασφυκτιούμε ανάµεσα στην δουλειά
Και την κατανόλωση, ακολουθώντας ψηφιακούς χάρτες Και εκπολιισµένα Θνθηὶς σε περιοχές που τα νοίκια δεν
ανταποκρίνονται σε καµία πραγματικότητα. Κι από την άλλη να εκτοπιζόµαστε ως απροσάρµοσιοι! Και απολίτιστες και να
τρώμε εξακρίβωση από πραγματικούς µπάτσους όταν σιον δηµόσιο χώρο υπάρχουµε µε τρόπους που δεν μοιάζουν µε
βόλτα στο πάρκο του Νιάρχου.

Όμως αυτή η πόλη είµαστε εμείς, ντόπιοι και µετανάστριες, που την δουλεύουμε και που την ζούμε. Ξέρουν πως οι “άσκοπες” συναντήσεις και οι αρνήσεις µας στον δημόσιο χώρο µπορούν να εφεύρουν νέους σκοπούς για εµάς, να µας κάνουν ορατούς και ορατές και να µας δυναµώνουν. Αυτό είναι που φοβούνται και αυτό είναι που θέλουν να εξαφανίσουν κάνοντας τις γειτονιές µας να μοιάζουν µε μακέτες από metaverse.

Ως “απολίτιστοί” και “ανορθολογικές” θα συνεχίζουμε ο ένας δίπλα στην άλλη να σαµποτάρουµε κάθε µέρα τις περιφράξεις που χτίζουν και να ζούμε ξαναφτιάχνοντας την πόλη µας όπως την θέλουμε. Εργολάβοι, real-estate και µικροιδιοκτήτες, που πιάσατε την καλή µε την άνοδο των ενοικίων, θα περάσουµε απο πάνω σας.

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΙΣ

Η αφίσα σε pdf

ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΤΑ PASS


Η αφίσα σε pdf

ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΤΑ PASS
Έχουμε μια άποψη που ποντάρουμε ότι δεν θα ακουστεί στο προεκλογικό ντιμπέιτ: Πιστεύουμε, λοιπόν, πως αυτό που λένε τα μήντια, ότι οι τιμές στα σούπερ μάρκετ ανεβαίνουν επειδή έχουμε ενεργειακή κρίση, επειδή γίνεται πόλεμος στην Ουκρανία, ή επειδή το χειμώνα κάνει κρύο και χιονίζει, είναι ένα κάρο παραπλανητικές μαλακίες! Αρκεί απλά να τσεκάρει κάποιος τα λογιστικά του Βασιλόπουλου, τoυ Μασούτη, του Σκλαβενίτη και όλων των άλλων μέλων του καρτέλ, για να δει πόσο αυξήθηκαν τα κέρδη τους από το 2020 και μετά! Φτωχαίνουμε διαρκώς μόνο εμείς και τα λεφτά που μας κλέβουνε πηγαίνουν με χίλιους δυο τρόπους στις τσέπες των αφεντικών.

Λέμε πως το food / market pass είναι απάτη: Γιατί μας πουλάνε για ελεημοσύνη, κάποια ψίχουλα από αυτά που μας έχουν ήδη κλέψει. Γιατί στην πραγματικότητα επιδοτούνται τα αφεντικά των σούπερ μάρκετ: η προσαυξημένη επιδότηση απαιτεί έκδοση χρεωστική κάρτας και ανάλωση του επιδοτούμενου ποσού στα είδη που υπερτιμημένα πουλάνε τα αφεντικά των σούπερ μάρκετ. Γιατί αυτοί που εμφανίζονται να μας στηρίζουν με δέκα πακέτα μακαρόνια το μήνα, είναι οι ίδιοι που με υπερκοστολόγηση και αισχροκέρδεια έκαναν απρόσιτα όλα τα είδη πρώτης ανάγκης.

Λέμε πως τα κάθε είδους pass είναι μέθοδος διακυβέρνησης. Το κράτος και τα αφεντικά, έχοντας ήδη κλέψει τη ζωή, μας υπόσχονται επιβίωση υπό προϋποθέσεις. Θα πρέπει να ψηφιοποιούμε τις συμπεριφορές μας και τα καταναλωτικά μας γούστα, να καταγραφόμαστε διαρκώς και να μας ασκείται εξατομικευμένος έλεγχος. Οτιδήποτε δεν εγκρίνεται θα βρει μπροστά του εξαθλίωση, απαγόρευση και αστυνομία…

Αυτά που λέμε ξέρουμε πως τα λένε ή τα υποψιάζονται πολλές και πολλοί στις γειτονιές και στις ουρές των σουπερμάρκετ. Μιλάνε χιλιες γλώσσες, τρώνε χίλιες φρίκες και ξέρουν πως τα αφεντικά και το κράτος τους είναι καθάρματα που δεν την βρίσκουν με τις φιλανθρωπίες αλλά ψάχνουν να βρουν καινούριους τρόπους να μας κάνουν όλο και πιο φτωχούς, όλο και πιο πειθαρχημένους.

Προς το παρόν όλοι κι όλες εμείς προσπαθούμε να κρατάμε τα μυαλά μας ζεστά. Προς το παρόν θυμίζουμε στους εαυτούς μας πως στα προεκλογικά ντιμπέιτ και τα μήντια ακούμε μόνο μπούρδες από διάφορες εκδοχές των αφεντικών και των συμφερόντων τους. Προς το παρόν ψειρίζουμε απ τα ράφια των σουπερμάρκετ, προς το παρόν ψάχνουμε τρόπους να ανταπεξέλθουμε στα προβλήματα και να στεκόμαστε – κι αυτό είναι δίκαιο αλλά δεν είναι αρκετό κι αυτό το ξέρουμε. Όσο όμως βρίσκουμε μαχητικούς τρόπους να οργανωθούμε και να ποντάρουμε ο ένας στην άλλη, τόσο τα σχέδια τους θα είναι αυτά που θα έχουν πρόβλημα να σταθούν.

ΝΑ ΦΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ

-αφίσα που κολλήθηκε στις γειτονιές της Αθήνας τον Ιούνη του 2023 σε 1200 αντίτυπα

Για τη διαδήλωση στις 13 Μαίου

Γράφανε οι τοίχοι κάποτε, τέτοιες μέρες – μέρες εκλογών, ότι «Aν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν το κόσμο, θα ήταν παράνομες». Στις εκλογές συγκρούονται πράγματι συμφέροντα. Ωστόσο, ανάμεσα σε αυτά τα συμφέροντα, δεν βρίσκονται οι δικές μας ανάγκες και επιθυμίες, οι ανάγκες και οι επιθυμίες των ανθρώπων που δουλεύουμε για να ζήσουμε, που δεν επενδύουμε κεφάλαια, ούτε εκπροσωπούμε κουμάντα κάθε είδους εξουσιών. Στις εκλογές, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι το πώς θα λειτουργήσει η κοινωνία γενικώς και αορίστως αλλά το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να δουλεύουμε και να το βουλώνουμε, το ποια είναι η καλύτερη μέθοδος για να είμαστε παραγωγικοί για τα αφεντικά μας και χαρούμενοι με τις διαταγές του κράτους

Ωστόσο, σ’ αυτές τις εκλογές είναι κάπως ζόρικο να εντοπίσει κάποιος διαφορές στους σκοπούς και στις μεθόδους που υπόσχονται να ακολουθήσουν οι υποψήφιοι διαχειριστές των ζωών μας. Γιατί; Γιατί συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις (ακόμα και σε διάφορες εξτρεμιστικές εκδοχές τους) έχτισαν μαζί όσα συνέβησαν τα τρία τελευταία χρόνια, έφτιαξαν μαζί καραντίνες και αποκλεισμούς και pass, πούλησαν μαζί τρόμο για να επιβάλλουν πειθαρχία, κατακερμάτισαν τις ζωές μας σε ψηφιακά δεδομένα ώστε να μας διαχειρίζονται με ευκολία, μοίρασαν μαζί φτώχεια και εξαθλίωση, συντάχθηκαν πίσω από τις ίδιες διακρατικές συμμαχίες και μας προετοιμάζουν μαζί για πόλεμο. Μαζί ζητάνε συνέχεια«κοινωνική ευθύνη» – και η ψήφος είναι ακόμη μια ευθύνη από αυτές που μας αναθέτουν

Τα κράτη και τα αφεντικά, καθώς εμπλέκονται όλο και περισσότερο σε διακρατικούς ανταγωνισμούς, βουλιάζουν στη νέα φάση της καπιταλιστική κρίση τους. Έχουν ωστόσο αποφασίσει προ πολλού να διαχειριστούν την κρίση τους, υποτιμώντας όλο και περισσότερο τις ζωές μας. Μεθοδεύουν μια δίχως όρια εκμετάλλευσή, μας ξεζουμίζουν από κάθε ζωτική μας δύναμη καθώς μας προορίζουν για κρέας των κανονιών τους. Για να πετύχει το σχέδιό τους θα πρέπει να παραμένουμε ηλίθιοι και πανικόβλητοι (και κάπου – κάπου ψηφοφόροι…)

Πρόκειται λοιπόν να κυβερνήσουν πάνω στο μοτίβο των διαδοχικών κρίσεων. Η υγειονομική κρίση ήταν η εμφατική εισαγωγή σε μια μέθοδο διακυβέρνησης που περιλαμβάνει διαδοχικές κρίσεις (ενεργειακές,επισιτιστικές, κλιματικές, εθνικές – πάντα εθνικές – κλπ). Οι διαδοχικές κρίσεις συνεπάγονται πρωθυπουργικά διαγγέλματα και συνεχείς εντολές «ειδικών» που εισβάλουν στην καθημερινότητα και την ρυθμίζουν. Ο φόβος και ο πανικός ενόψει της κάθε φορά επικείμενης καταστροφής είναι το γόνιμο έδαφος για να φυτρώσει η πειθαρχία και η σύγχυση, ο αποκλεισμός και η καταστολή αυτών που από άποψη ή από ανάγκη δεν χωράνε στις νόρμες τους

Πρόκειται να συνεχίζουν να εκδίδουν pass – διαβατήρια νομιμοφροσύνης. Οι νέες αυτές επιδοτήσεις «…το power pass, το fuel pass και το freedom pass ειναι η συνέχεια των υπό προϋποθέσεις προνομίων που παρέχονται μετά το green pass. Είναι “διαβατήρια”, που παραπέμπουν στις διαρκώς εμφανιζόμενες περιφράξεις σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Ψηφιακές, ταξινομημένες, καταγεγραμμένες, προορισμένες να εξαργυρώνονται στα ταμεία συγκεκριμένων επιχειρήσεων, οι νέες επιδοτήσεις ταιριάζουν γάντι στο κράτος που κυβερνάει με διαγγέλματα, ειδικούς και μπάτσους: είναι φτιαγμένες για να μας εκπαιδεύουν στους νέους εγκεκριμένους τρόπους ζωής…» (outsiders, αφίσα 10/2022)

Πρόκειται να επιμείνουν στην ψηφιοποίηση κάθε στιγμής και κάθε σπιθαμής της ζωής μας. Καθηλώνοντας τις ζωές μας σε οθόνες, καθιστούν τις σχέσεις, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, διαχειρίσιμα από αυτούς DATA. «…Δυόμιση χρόνια πριν, όλα αυτά -απ’ την τηλεκατανάλωση μέχρι την τηλεεκπαίδευση και τις τηλεσχέσεις, εν γένει- έγιναν υποχρεωτικά. Και όλες οι σχέσεις πέρα από αυτές, απαγορεύτηκαν δια νόμου: σαν μολυσματικές, σαν επικίνδυνες, σαν άχρηστες. … Αν δεν υπήρχαν οι τεχνολογίες προσομοίωσης της ζωής, πώς θα μπορούσαμε να “μείνουμε σπίτι;” … Γι’ αυτό θέλουν να μη συναντιόμαστε, να αγανακτούμε στα σόσιαλ μίντια και να αντιδράμε με emoji…»(outsiders, αφίσα 11/2022)

Πρόκειται να μας ζητάνε διαρκώς να είμαστε «κοινωνικά υπεύθυνοι». «…Τεμάχισαν τις ζωές μας σε αντιστοιχία με τις κατασκευασμένες κρίσεις τους (υγειονομική / ενεργειακή κρίση, /διατροφική κλπ)  και μοίρασαν pass (green pass, fuel pass, food pass κλπ) με σκοπό – εκεί ακριβώς που μας κλέβουν τη ζωή – να μας επιδοτούν την επιβίωση, βαθμολογώντας την «κοινωνική μας ευθύνη» -βαθμολογώντας δηλαδή την πειθαρχία στην κρατική εντολή. … Από τότε το κράτος και τα αφεντικά επιδιώκουν με ανανεωμένους τρόπους, να μας μετατρέψουν σε στρατιώτες τους … . Η σημαία που για την ώρα θέλουν να μας βάλουν να κρατάμε,είναι φρέσκια, γράφει «Κοινωνική Ευθύνη». Ο προορισμός που μας κατευθύνουν είναι παραδοσιακός: να γίνουμε κρέας στα κανόνια τους…» (outsiders, αφίσα 2/2023)

Πρόκειται να μας αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερο σαν αναλώσιμους. Το έγκλημα στα Τέμπη επιβεβαίωσε αυτό: ότι«για το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά οι θάνατοι και οι ζωές μας είναι στατιστικές: μετράνε σαν μεταβλητά στοιχεία σε υπολογισμούς κερδών και ζημιών. Συνέβαινε πάντα αλλά τα τελευταία χρόνια, στο περιβάλλον της κρίσης, συμβαίνει όλο και πιο ξεδιάντροπα: κάπου ανάμεσα σε βουλιαγμένες βάρκες μεταναστών, καραντίνες και απαγορεύσεις κυκλοφορίας, εργατικά ατυχήματα, ανεβασμένα νοίκια και δελτία σίτισης στα σούπερ μάρκετ». (outsiders, αφίσα 3/2023)

Αυτές οι εκλογές δεν είναι απλώς κωμωδία. Μας ζητούν να συστρατευτούμε με το κράτος: το κόμμα της έκτακτης ανάγκης, που κυβερνάει με διατάγματα, μπάτσους και ειδικούς. Εμείς απαντάμε:

NON SERVIAM στην κοινή τους γραμμή εναντίον μας ΔΕΝ ΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ. ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ Σάββατο 13 Μάη, 12:00,πλ. Βικτώριας.

Τρία χρόνια τώρα όλοι αυτοί μας ζητούν να επιδείξουμε κοινωνική ευθύνη. Εμείς λέμε να πάρουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν: Να σταθούμε η μια δίπλα στον άλλο. Να παλέψουμε για ζωή, όχι επιβίωση. Να τους στείλουμε στο διάολο.

Non Serviam: στην κοινή τους γραμμή εναντίον μας

Έχουμε μπει στον δρόμο για τις εκλογές! Και οι επίδοξοι διαχειριστές της διανοητικής και υλικής υποτίμησης μας, πλακώνονται μεταξύ τους για το ποιος το κάνει καλύτερα. Αλλά το ξέρουμε καλά: σε ό,τι μας αφορά πραγματικά, τα βρίσκουν σε όλα. Από τα αριστερά και από τα δεξιά, μας πλασάρουν ως μόνιμο πλέον μοτίβο διακυβέρνησης διαδοχικές κατασκευασμένες κρίσεις (υγειονομικές, ενεργειακές, επισιτιστικές, εθνικές). Καθιερώνουν έτσι μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης που για να αντιμετωπιστεί πρέπει να συστρατευτούμε με το κράτος και να βάζουμε συνεχώς πλάτη.

Στα χρόνια της covid, όλοι οι παραπάνω συμφωνούσαν στον υποχρεωτικό εγκλεισμό, στις υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις, στα πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, στην πειθάρχηση πλασαρισμένη σαν κοινωνική/ατομική ευθύνη και στην εδραίωση ψηφιακού ελέγχου με σκαναρίσματα και οθόνες παντού. Όποια περίσσευε απ’ τον έλεγχο των αλγόριθμων έπρεπε να περιθωριοποιηθεί. Στο παρόν μας μιλάνε για ενεργειακή κρίση αλλά στην πραγματικότητα συμφωνούν ότι θα δουλεύουμε υπερωρίες με κομμένα μεροκάματα για να πληρώσουμε τα νοίκια, το ρεύμα και το σούπερ μάρκετ. Συμφωνούν ότι θα κυβερνούν με κρατικά επιδόματα πειθάρχησης με τα αντίστοιχα πρόστιμα σαν απειλή και με προϋποθέσεις ψηφιοποιημένης συμμόρφωσης. Έχουν κοινή γραμμή στους διακρατικούς ανταγωνισμούς τους και επικαλούνται εθνική ομοψυχία. Και βέβαια, δίπλα σ’ όλα τα παραπάνω, το πλάνο τους έχει μπάτσους, όλο και περισσότερους μπάτσους.

Το κοινό τους πλάνο για εμάς απαιτεί να στριμώχνουμε τις ζωές μας μέσα σε αλλεπάλληλες “καταστάσεις εξαίρεσης”: να είμαστε αντικείμενα συνεχούς ψηφιακού ελέγχου και πιστοποίησης, να γίνουμε στρατιώτες στους εξελισσόμενους πολέμους τους, μας επιφυλάσσει απαξίωση, φτώχεια και λεηλασία. Μας ζητούν να συστρατευτούμε με το κράτος: το κόμμα της έκτακτης ανάγκης, που κυβερνάει με διατάγματα, μπάτσους και ειδικούς.

Εμείς απαντάμε: NON SERVIAM στην κοινή τους γραμμή εναντίον μας ΔΕΝ ΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ. ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ Σάββατο 13 Μάη, 12:00, πλ. Βικτώριας.

Τρία χρόνια τώρα όλοι αυτοί μας ζητούν να επιδείξουμε κοινωνική ευθύνη. Εμείς λέμε να πάρουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν: Να σταθούμε η μια δίπλα στον άλλο. Να παλέψουμε για ζωή, όχι επιβίωση. Να τους στείλουμε στο διάολο.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΗΝΤΙΑ, ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ, ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ, ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ. ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ Η ΜΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ

“Ζωές με κουπόνια / θάνατοι με εισιτήρια” έλεγε ένα ανυπόγραφο σύνθημα κάπου δίπλα σε ένα οδόφραγμα του αθηναϊκού κέντρου – κι έλεγε αλήθεια. Για το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά οι θάνατοι και οι ζωές μας είναι στατιστικές: μετράνε σαν μεταβλητά στοιχεία σε υπολογισμούς κερδών και ζημιών. Συνέβαινε πάντα αλλά τα τελευταία χρόνια, στο περιβάλλον της κρίσης, συμβαίνει όλο και πιο ξεδιάντροπα: κάπου ανάμεσα σε βουλιαγμένες βάρκες μεταναστών, καραντίνες και απαγορεύσεις κυκλοφορίας, εργατικά ατυχήματα, ανεβασμένα νοίκια και δελτία σίτισης στα σούπερ μάρκετ.Το σύνθημα στο κέντρο της αθήνας δεν έλεγε αλήθεια μόνο επειδή κατάφερνε να βάλει σε λέξεις αυτό που ζούμε όλοι, χωρίς να αναπαράγει τις μπούρδες των δεξιών και των αριστερών απολογητών της καφρίλας. Έλεγε αλήθεια κι επειδή γράφτηκε σε ένα τοίχο δίπλα σε εκείνες κι εκείνους που διαδηλώνουν ψάχνοντας τον τρόπο να πουν ένα “άντε στο διαόλο”, ένα “ως εδώ”. Οι δεξιοί κι οι αριστεροί επικοινωνιολόγοι λένε πως ανησυχούν ότι η δυσαρέσκεια για την κρατική δολοφονία στα Τέμπη θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα διάχυτο “αντισυστημικό αίσθημα”. Εμείς λέμε ότι για αρχή είναι στο χέρι μας να ποντάρουμε η μία στον άλλο και να οργανωθούμε. Και θα κάνουμε τα καθάρματα να ανησυχούν περισσότερο.

-ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.

-αφίσα που κολλιέται στις γειτονιές της Αθήνας το Μάρτη του 2023 σε 1500 αντίτυπα

HIGH TECH / LOW LIFE

Οι ψηφιακές τεχνολογίες ήρθαν σταδιακά, μέσα σε ένα σύννεφο υποσχέσεων για ευκολότερη ζωή, ορθολογικό -άρα και δίκαιο- διαμοιρασμό των αγαθών και των υπηρεσιών, νέες ατελείωτες μορφές ψυχαγωγίας και πάνω απ’ όλα, συνδεσιμότητα ενάντια στη μοναξιά και ασφάλεια απέναντι σε διάφορους “αχαρτογράφητους” κινδύνους. Οικειοθελώς γίναμε διαθέσιμοι και διαθέσιμες στον θαυμαστό νέο κόσμο, θέλοντας να ξορκίσουμε με τεχνικούς τρόπους αδιέξοδα τα οποία μόνο τεχνικά δεν ήταν.

Δυόμιση χρόνια πριν, όλα αυτά που είχαμε εκπαιδευτεί να επιθυμούμε “ελεύθερα” (απ’ την τηλεκατανάλωση μέχρι την τηλεεκπαίδευση και τις τηλεσχέσεις, εν γένει) έγιναν υποχρεωτικά. Και όλες οι σχέσεις πέρα από αυτές απαγορεύτηκαν διά νόμου: σαν μολυσματικές, σαν επικίνδυνες, σαν άχρηστες. Και τελικά; Έγινε κανείς πιο υγιής επειδή κατέγραφε διαρκώς τις σωματικές του λειτουργίες με ρολόγια και κινητά; Υπήρξαμε λιγότερο μόνοι επειδή είχαμε πλατφόρμες τηλε-σχέσεων; Γλιτώσαμε τη γραφειοκρατία ενώ πλέον μπαίνουμε στο gov.gr σχεδόν καθημερινά; Και τελικά, φασιστικά, αντικοινωνικά μέτρα σαν την καραντίνα θα είχαν χρησιμοποιηθεί, εάν δεν είχαν πρώτα δημιουργηθεί τα μέσα που τα έκαναν εφικτά; Αν δεν υπήρχαν οι τεχνολογίες προσομοίωσης της ζωής, πώς θα μπορούσαμε να “μείνουμε σπίτι;”

Οι μέρες μας γεμίσανε οθόνες και αλγόριθμους και ψηφιακές αιτήσεις και στατιστικές. Μέσα σε μια καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει, τα αφεντικά και τα κράτη παγκοσμίως επιχειρούν ένα άλμα προς τα μπροστά, που περνάει πάνω από τις ζωές μας. Γι’ αυτό μας θέλουν να απαντάμε μόνο στα ερωτήματα που μας βάζουν αυτοί, γι’ αυτό μας θέλουν να είμαστε μόνες, φτηνές, ελέγξιμες, φοβισμένοι και υπάκουοι, γι’ αυτό θέλουν να αισθανόμαστε αδύναμοι και αδύναμες μακριά απ’ τις λύσεις που έχουν να μας προσφέρουν. Γι’ αυτό θέλουν να μη συναντιόμαστε, να αγανακτούμε στα σόσιαλ μίντια και να αντιδράμε με emoji.

Η μηχανή έμαθε πολλά τα 2,5 αυτά χρόνια αλλά μάθαμε κι εμείς -και δεν πρόκειται να ξεχάσουμε όσα μας βοήθησαν να την παλέψουμε. Όταν οι γνώσεις μας γύρω από τη φροντίδα και τα σώματά μας κλάπηκαν μαζικά (και αντικαταστάθηκαν με τεχνικές ορολογίες και apps), υπενθυμίσαμε στις εαυτές μας τη σημασία τους για την αναπαραγωγή μας με τους δικούς μας όρους. Όταν οι σχέσεις μας ασφυκτιούσαν μέσα σε ένα σύστημα πλήρους ελέγχου και πειθάρχησης, ξαναβρεθήκαμε έξω από αυτό. Όταν μας απαγόρευσαν τους δρόμους, τους διεκδικήσαμε με τους τρόπους που ήδη ξέραμε, και όσους μπορέσαμε να σκεφτούμε, η μία δίπλα στον άλλο. Και θα το ξανακάνουμε, καλύτερα. Περισσότεροι και περισσότερες.

-αφίσα που κολλήθηκε στις γειτονιές της Αθήνας τον Νοέμβριο του 2022 σε 1500 αντίτυπα-

ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ

Από τον Μάρτη του 20’ και μετά, το κράτος επιδοτεί ως κομμάτι των διαταγών του: δούλευες σερβιτόρα και η δουλειά σου κρίθηκε υγειονομικά επικίνδυνη; Πάρε 534 ευρώ και κλείσου στο σπίτι. Είσαι μαθητής και το σχολείο θεωρήθηκε η πηγή του κακού; Πάρε ένα τάμπλετ και μάθε να μιλάς με τους φίλους σου μόνο με ψηφιακές φατσούλες. Και λίγους μήνες μετά: είσαι “κοινωνικά υπεύθυνος” νέος και εμβολιάστηκες; πάρε 100 ευρώ σε κουπόνια.

Η εποχή που το κράτος συστηνόταν ακόμα ως «προνοιακό», με τα παραδοσιακά επιδόματα ανεργίας, ασθένειας, αναπηρίας κλπ, έχει παρέλθει εδώ και χρόνια. Αυτό που εμφανίζεται τώρα δεν είναι η αναβίωσή τους, αλλά ένα νέο είδος επιδοτήσεων, τις οποίες τα επιτελεία ονομάζουν σταθερά και κυνικά ως «pass»: το power pass, το fuel pass και το freedom pass ειναι η συνέχεια των υπό προϋποθέσεις προνομίων που παρέχονται μετά το green pass. Είναι “διαβατήρια”, που παραπέμπουν στις διαρκώς εμφανιζόμενες περιφράξεις σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Ψηφιακές, ταξινομημένες, καταγεγραμμένες, προορισμένες να εξαργυρώνονται στα ταμεία συγκεκριμένων επιχειρήσεων, οι νέες επιδοτήσεις ταιριάζουν γάντι στο κράτος που κυβερνάει με διαγγέλματα, ειδικούς και μπάτσους: είναι φτιαγμένες για να μας εκπαιδεύουν στους νέους εγκεκριμένους τρόπους ζωής.

Οι επιταγές της κυριαρχίας θα περνούν μέσα από τη διαχείριση διαδοχικών κρίσεων (από την «υγειονομική», στην «ενεργειακή» ή την «επισιτιστική»), όπου αναδεικνύονται νέες τεχνολογίες διακυβέρνησης, που συνθέτουν ένα «social credit system». Τα νέου τύπου επιδόματα είναι ακόμα μία μορφή πειθάρχησης και εμφανίζονται παράλληλα με το αντίβαρό τους, που είναι τα πρόστιμα, για κάθε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Αν λοιπόν στα χρόνια της covid το κριτήριο επιδότησης ή προστίμου ήταν ο εμβολιασμός, αύριο μπορεί να είναι η «υπεύθυνη κατανάλωση ενέργειας», η «υπεύθυνη κατανάλωση τροφής», ή η ανταπόκριση σε κάποιους άλλους δείκτες. Ζωή στη φτήνια και με πόντους δηλαδή. Αυτό σίγουρα το επιδοτούν τα κράτη και τα αφεντικά. Κι όποιος δε συμμορφώνεται, πεθαίνει.

Ωστόσο, το σχέδιο θα πάει άπατο, αν σταματήσουν να κάνουν κουμάντο στα μυαλά μας. Θα πρέπει να θυμόμαστε: Οι κάθε είδους επιδοτήσεις είναι ένα ελάχιστο μέρος του πλούτου και της ζωής που μας έχουν κλέψει. Οι “κρίσεις” που μας σερβίρουν, είναι ο τρόπος για να ξεφύγουν από τα δικά τους αδιέξοδα.

Δε θα τους το κάνουμε εύκολο.

-αφίσα που κολλήθηκε στις γειτονιές της Αθήνας τον Οκτώβριο του 2022 σε 1400 αντίτυπα-