Εφημερίδα τοίχου που κολλιέται έξω από γυμνάσια και λύκεια της Αθήνας.

Τεύχος #01, Μάρτιος 2022

ΤΟ ΜΟΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΥΠΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗ! ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ.

Το σχολείο δεν είναι δημόσιο, ούτε δωρεάν. Το σχολείο έχει όλα αυτά τα “παιδαγωγικά”: καθήλωση του σώματος σε θρανία για ώρες ατελείωτες, γαμημένα κουδούνια για να τεμαχίζουν το χρόνο σε βάρδιες, με το ζόρι αποστήθιση άχρηστων πληροφοριών (που μόνο γνώσεις δεν είναι), εθνικιστικά και σεξιστικά κηρύγματα, συνεχείς εξετάσεις και βαθμολογίες. Η υποχρεωτική υπαγωγή σε αυτήν την άθλια νόρμα ονομάστηκε δημόσιο αγαθό.

Το σχολείο υπόσχεται ότι εάν είσαι καλός μαθητής/τρια, θα περάσεις σε κάποια καλή σχολή της τριτοβάθμιας και ύστερα θα προκόψει και θα πλουτήσεις. Πάνω σε αυτό το άθλιο ψέμα συνεχίζουν να “επενδύονται” χιλιάδες ευρώ που τα μαζεύουν τα φροντιστήρια. Δωρεάν είναι το κάτεργο και ακριβοπληρωμένη είναι η (ψεύτικη) υπόσχεση της προκοπής.

Την εποχή που η επίθεση στις ζωές μας έχει ονομαστεί “μέτρα προστασίας της υγείας μας”, το σχολείο μοιάζει πια με στρατόπεδο. Μαζί με όλα τα παραπάνω σκατά, το σχολείο έχει τώρα υποχρεωτικές μάσκες, υποχρεωτική αποστασιοποίηση, υποχρεωτικό τεστάρισμα της υγείας  των μαθητών (και όσοι δεν είναι εγκεκριμένοι τρώνε πόρτα). Τώρα «εκπαίδευση» σημαίνει επίθεση σε κάθε συσχέτιση των μαθητών (γιατί είναι “μολυσματική”), διδασκαλία της υγειονομικής πειθαρχίας, τεστάρισμα των μυαλών και τα σωμάτων, αποκλεισμός της πρόσβασης στους μη εγκεκριμένους.

Αγαπάμε πολλά στο σχολείο και είναι όλα εναντίον του. Αγαπάμε την απειθαρχία, το μίσος για καθηγητές (εντάξει, για κάποιους από αυτούς), την κάθε φορά που καλύπτουμε συμμαθήτριές μας, το χρόνο που κερδίζουμε για να συζητάμε τα πραγματικά μας ζόρια, τις τόσες φορές που απλώς γουστάρουμε μεταξύ μας. Η κατάληψη είναι το σπουδαιότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα σχολείο, ακριβώς επειδή οι μαθητές μπορούν να οργανώσουν τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες. Μακριά από κουδούνια, βαρεμάρα, αξιολόγηση και αποβολές, ενάντια στην πειθαρχία της μάσκας και του υγειονομικού τεσταρίσματος, ενάντια στη μιζέρια της αποστασιοποίησης, οι μαθητές στην κατάληψη αναλαμβάνουν την ευθύνη για όσα οι ίδιοι αποφασίζουν, για όσα απολαμβάνουν, για όσα πολεμούν. Αυτό πράγματι είναι σχολείο και είναι δημόσιο και δωρεάν!\

ΣΚΟΝΑΚΙ / προς εκπαιδευτικούς…

Για όλους εκείνους τους και τις εκπαιδευτικούς που…

…ντρέπονται όταν το παιδαγωγικό του έργο εξαντλείται στην εξονυχιστική επιτήρηση και την ατέρμονη πειθάρχηση των παιδιών /// σιχαίνονται την δουλειά τους όταν τους κάνει να σιχαίνονται την σχέση με τα παιδιά /// βρίζουν κάθε φορά που υπουργεία και κοινωνία τους βομβαρδίζει με επιταγές υγειονομικού εκφασισμού του σχολείου /// σιχτιρίζουν όταν βλέπουν το σχολείο να στοχοποιεί τη «νεανική παραβατικότητα» αλλά και να εγκληματοποιεί τους μαθητές θέλοντας να συγκαλύψει τη βία του του εκπαιδευτικού συστήματος /// εξοργίζονται κάθε φορά που τους χώνουν την μπατονέτα στην μύτη τους και αμέσως μετά βάζουν το χέρι στην τσέπη, γνωρίζοντας πως στόχος δεν είναι η αλληλοπροστασία από τον ιό αλλά η τιμωρητική εξόντωση της πολυεθνικής εργατικής τάξης /// αρνούνται να «καούν» αναμασώντας ξανά και ξανά τις ίδιες στεγνές πληροφορίες, που το σχολείο ονομάζει γνώση /// που νιώθουν τα σωθικά τους να ανακατεύονται κάθε φορά που οι συνάδελφοί τους κακοποιούν με όλους του πιθανούς τρόπους μαθητές και μαθήτριες στο βωμό των πανελληνίων εξετάσεων /// βαριούνται ανυπόφορα να ανοίξουν για άλλη μια φορά τις πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης και να «κάνουν» ότι διδάσκουν σαν να ήταν στο σχολείο /// χαίρονται όταν τα σχολεία κλείνουν γιατί έτσι και αλλιώς είναι ήδη νεκρά /// ακόμα κρατάνε ζωντανό το σύνθημα «δεν υπάρχει παιδεία χωρίς ελευθερία».

Για όλες και όλους αυτούς τους εκπαιδευτικούς…

…υπάρχει ένα σημείο που η θέση τους συναντάει την θέση του μαθητή και της μαθήτριας που κλείνει το σχολείο, που έτσι και αλλιώς έχει πεθάνει..

Σε αυτό το σημείο είναι που διασταυρώνονται όλες οι καταπιέσεις, που τέμνονται όλες οι πειθαρχήσεις, που ξαναγεννιέται το νόημα της ανυπακοής.

Για όλους αυτούς τους και τις εκπαιδευτικούς υπάρχει μία θέση αυτόνομης πολιτικής, και παιδαγωγικά κατάλληλης, δράσης, πέρα από τις μικροεξουσίες της σχολικής «κοινότητας», πέρα από ρατσιστικούς, σεξιστικούς, υγειονομικούς διαχωρισμούς, πέρα από τα σύνορα που χωρίζουν μαθητές, μαθήτριες και εκπαιδευτικούς.

ΕΛΛΑΔΑ ΣΚΑΣΕ!  (δεν έχεις ούτε γούστο…)

Οι καθηγητές (που ισχυρίζονται ότι έχουν κάποια σχέση με την «παιδαγωγική»), το υπουργείο (που ισχυρίζεται ότι είναι «παιδείας») και οι λοιποί «σοφοί» που ασχολούνται με το θέμα φαίνεται να συμφωνούν ότι το τέλειο σχολείο είναι αυτό που μοιάζει με ψυχιατρείο!  Έλεγχος των χαρτιών στις πύλες , μασκοφορία, καθήλωση σε θρανία, κηρύγματα βλακείας, προαυλισμός με αποστάσεις, βαθμολογία (κάποιοι περνάνε, κάποιοι κόβονται…).

Η μόνη ελπίδα του δημόσιου σχολείου είναι οι γραμμένοι τοίχοι και τα γραμμένα θρανία. Αρκεί οι γραμμένοι τοίχοι να γράφονται από μαθητές και να λένε τις ιστορίες τους (τις μουσικές τους, τις καψούρες τους, τα σχέδιά τους, τις απόψεις τους). Ενάντια σε αξιολόγηση και αποβολές, ενάντια στην πειθαρχία της μάσκας και του υγειονομικού τεσταρίσματος, ενάντια στη μιζέρια της αποστασιοποίησης, οι μαθητές στην κατάληψη αναλαμβάνουν την ευθύνη για όσα οι ίδιοι αποφασίζουν, για όσα απολαμβάνουν, για όσα πολεμούν. Αυτό πράγματι είναι σχολείο και είναι δημόσιο και δωρεάν!

*Στην Κυψέλης, οι επίσημοι φορείς έκαναν ακόμα πιο καταθλιπτικό ένα   σχολείο,   ζωγραφίζοντας   (με   τον   άθλιο   τρόπο   που ζωγραφίζουν οι «επίσημοι φορείς») φιγούρες από το 1821 στους τοίχους.   Οι   ίδιες   εθνικιστικές   μαλακίες,   σερβιρισμένες   ως κακέκτυπα   της   κουλτούρας   του   δρόμου…   Ευτυχώς   το   «Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!» που βανδάλισε την εθνικιστική παπαριά, διόρθωσε τη κατάσταση!

ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΒΙΑ;

Ένα μάτσο καθάρματα, ένα μάτσο εγκληματολόγοι, παιδαγωγοί, δημο- σιογράφοι, σοκάρονται από τη βία της νεολαίας και έχει ο καθένας να πει από μια μαλακία: άλλος λυσσάει για ποινές, άλλος φλυαρεί με διδαχές, άλλος αγανακτεί και άλλος μελαγχολεί. Αλήθεια καθάρματα; Ποιος οργανώνει τη βία, αν όχι αυτό το σκατένιο σύστημα; Ποιος αμολάει την αστυνομία, ποιος ελέγχει τα νταραβέρια, ποιος επέβαλλε την άποψη ότι αν δεν έχεις φράγκα είσαι σκουπίδι;. Ποιος κάνει εξώσεις, ποιος αποβάλει από τη τάξη, ποιος ζυγίζει ζωές με τις πανελλήνιες, ποιος είπε ότι το λίγο cash είναι «επιτυχία» ακόμα και είσαι «σπρώχτης» ή «στρατιώτης» των (πάντα ελεγχόμενων από την αστυνομία) μαφιών;

Τα φέρετρα και τα χρόνια μέσα στο Κορυδαλλό από τη μία και η «μιζέρια του ελεγκτή μέσα στο άδειο αστικό» από την άλλη, είναι οι δύο όψεις της καταδίκης που θέλουν να μας επιβάλλουν.  Να μην σκοτωθούμε μεταξύ μας! Να μην τους κάνουμε τη χάρη… Μακριά από τις ηθικολογίες του συστήματος, να κρατήσουμε ανοιχτούς τους λογαριασμούς μας με τους αφέντες αυτού εδώ του κόσμου…