ΟΣΑ VIBER ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

«Έξυπνες» κάμερες μας σημαδεύουν στα φανάρια, τροχόμπατσοι μας την έχουνε στημένη στις γωνίες, μας αρπάζουν το δίπλωμα και μας φορτώνουν με πρόστιμα, ντρόουνς πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας και μας διατάζουν. Στα media οι ρουφιάνοι που κάνουν τους δημοσιογράφους, μας παρουσιάζουν για εγκληματίες, μας βρίζουν και μας απαξιώνουν. Στη βουλή ψηφίζουνε όλο και πιο αυστηρές ποινές για να μας «βάλουνε μυαλό».

Λένε ψέματα: Τα Τροχαία Ατυχήματα μειώνονται σταθερά την τελευταία δεκαετία και δενοφείλονταν ποτέ σε «εγκληματίες» οδηγούς όπως λένε, αλλά στο άθλιο οδικό τους δίκτυο, μέσα στο οποίο πρέπει να χωρέσουμε όλη την ένταση της εκμετάλλευσης από τις κωλοδουλειές που μας επιβάλλουν.

Λένε ψέματα: Αυτή η πόλη συνεχίζει να λειτουργεί χάρις την ικανότητα, την εμπειρία, την ευφυΐα και την αλληλεγγύη των οδηγών της. Αν ο ΚΟΚ εφαρμοζόταν στ’ αλήθεια για δύο ώρες τα πάντα θα «πάγωναν».

Λένε ψέματα: Δεν νοιάζονται για το καλό μας. Οργανώνουν τις πόλεις σαν στρατόπεδα, με όλο και περισσότερη φτώχεια και έλεγχο για εμάς, γιατί μας προορίζουν να πολεμήσουμε για τα “εθνικά” συμφέροντά τους…

Το κράτος, έχοντας την δυνατότητα να κλείσει μ’ ένα κλικ τις ομάδες τις ομάδες αλληλο-ενημέρωσης για τα μπλόκα της τροχαίας στο viber και κατασκευάζοντας αυθαίρετες κατηγορίες για τους διαχειριστές τους, δεν καταφέρνει και πολλά: το μίσος μας παραμένει ατόφιο και η ανάγκη να οργανωθούμε έξω από τα ψηφιακά -και μη- πεδία του ελέγχου τους, γίνεται ακόμα πιο επιτακτική.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΝΕ.

Οι κύριοι που χαμογελάνε ηλίθια έχουν συμφωνήσει πως για τα εθνικά τους επιχειρηματικά πλάνα είναι χρήσιμο, συχνά, να καίνε ζωντανά εκατοντάδες παιδιά.

Για να δουλέψει το πλάνο δεν χρειάζεται μόνο βόμβες: Χρειάζεται πανεπιστήμια με ερευνητικά που φτιάχνουν drones και μοντέλα ανίχνευσης πληθυσμών, ιδρύματα ερευνών για την τεχνολογία και την ανάπτυξη που σχεδιάζουν πολεμικά παιχνίδια και ελληνικές επιχειρήσεις που βγάζουν φράγκα επενδύοντας στην «στρατηγική εταιρική σχέση» των «δυο γαλάζιων και λευκών που συναντιούνται». Χρειάζεται όμως, πρώτα απ´ όλα και κόσμο να βγάζει τον σκασμό.

Τα γραφεία των πρωθυπουργικών χαιρετισμών ή των στρατηγικών σχεδιασμών των think tank είναι μακριά, είναι κοντά μόνο στις κάμερες των media. Τα σχέδια τους όμως  χτίζονται δίπλα στα πόδια μας. Και είμαστε ανάμεσα σε αυτούς που δεν τα γουστάρουν -δεν είμαστε λίγοι και είμαστε παντού, Είναι κρίσιμο και είναι επείγον να τους το θυμίσουμε.

Για τα αδέρφια μας που διαδηλώνουν, καταλαμβάνουν σχολές, μπλοκάρουν δρόμους και λιμάνια στις μητροπόλεις της Δύσης, για τα αδέρφια μας που στέκονται περήφανα στην Παλαιστίνη.

Το μέλλον μας πολεμάει απέναντι στο μέλλον τους, στο τώρα | στην Παλαιστίνη, στην Αθήνα και παντού

Στη μια πλευρά έχουμε πλούσιους παλιάτσους που κυβερνάνε φτιάχνοντας A. I. βιντεάκια για τα σχέδια τους να κάνουν την Γάζα Ριβιέρα για πλούσιους δυτικούς και A. I. προγραμματισμένα drones για την αναγνώριση ανθρώπων για καταγραφή -ή βομβαρδισμό. Πολεοδόμους που σχεδιάζουν apps, λεωφόρους και φυλάκια για να εξαφανίσουν περιθωριακούς πληθυσμούς απ’ τους χάρτες. Κοινωνιολόγους που σχεδιάζουν βαριεστημένα τους τρόπους να υπάρχεις μέσα στα όλο και πιο αρρωστημένα, πολιτισμένα τους πλαίσια, με ψυχοφάρμακα, καραντίνες ή συρματοπλέγματα. Και στρατόμπατσους για όλα τα υπόλοιπα: σε δικάβαλα, σε πλοία στα σύνορα, ή σε τανκς.

Στην άλλη πλευρά υπάρχει ένας κόσμος που επιμένει να ζει. Που χτίζεται ξανά και ξανά, μιλάει τις γλώσσες που μιλάνε τα αδέρφια μας κάτω απ την πατησίων και στα σύνορα, οργανώνεται και διαφωνεί και μοιράζεται. Αρνείται να μετρηθεί σαν στατιστική αναλώσιμων απωλειών επειδή υπολογίζει και ποντάρει ο ένας στην άλλη.

Ένας κόσμος που, στο πέρασμα δεκαετιών στα συντρίμμια, έχει μάθει ότι ακόμα και χτυπημένος έχει πάντα νόημα να σημαδεύεις τα drones των από πάνω.

Έχει μάθει, όχι μόνο λόγω της βαρβαρότητας των εχθρών αλλά κυρίως λόγω του πείσματος των οικείων, ότι δεν είναι θέμα μόνο το πώς πεθαίνουμε αλλά και το πώς ζούμε.

Κι είμαστε μαζί τους.

Νίκη στο πείσμα της παλαιστινιακής αντίστασης

Σαν ψέμα, την πρώτη Απριλίου 2025, η πρυτανεία του ΕΜΠ τοποθέτησε τις πρώτες κάμερες
στην ιστορία του συγκροτήματος Πατησίων. Μετά την εκκένωση όλων των καταλήψεων και
αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, η live παρακολούθηση ήρθε να μας κάνει σαφές ότι οι
κανόνες έχουν αλλάξει. Σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που όπως και πολλά άλλα, μοιάζει όλο
και περισσότερο με Α.Τ, ξέρουμε πολύ καλά που κοιτάνε οι κάμερες:

Κοιτάνε τους φοιτητές που επιμένουν να ζουν εκτός του προδιαγεγραμμένου μάθημα,
κατανάλωση, εξεταστική, και δεν σκοπεύουν να γίνουν ειδικευμένοι ηλίθιοι
Κοιτάνε τις φοιτήτριες που δε τους χωράει η ψηφιοποιημένη ζωή και το τηλέ-
Κοιτάνε τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που έχουν καταλάβει ότι το ίδρυμα είναι μια
βιτρίνα για μπίζνες, ερευνητικά και δουλειές για τους μπάτσους και τον στρατό.
Κοιτάνε όσο κόσμο αναδεικνύει την σκατίλα που παίζει καθημερινά μέσα στα ιδρύματα
Κοιτάνε όσο κόσμο ψήνεται και επιμένει να χρησιμοποιεί εδώ και δεκαετίες το ίδρυμα, με
χίλιους μπάσταρδους τρόπους, άσχετους με τη λειτουργία της ακαδημίας.

ΟΙ ΚΑΜΕΡΕΣ ΚΟΙΤΑΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΖΩΕΣ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ.

Σε μια πόλη που αναπλάθεται βίαια, μέσα σε ένα κράτος που οργανώνεται όλο και πιο
πολεμικά τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό του, οι κάμερες είναι ένα από τα
εργαλεία του εσωτερικού πολέμου. Καταγράφουν και εξακριβώνουν διαρκώς το αν
συμπεριφερόμαστε με τους ενδεδειγμένους για τον δημόσιο χώρο, τρόπους. Μέσα σε μία
πόλη που μοιάζει ολοένα και περισσότερο με φυλακή, Checkpoints Checkpoints
Checkpoints Checkpoints ξεκάθαρα ταξικούς και με όρους
συμμόρφωσης στη νομιμότητα.
Από τα smartphones των περαστικών, τις κάμερες στα σπίτια και στις πολυκατοικίες, μέχρι
τις κάμερες στους δρόμους και τις συσκευές αναγνώρισης προσώπου ενσωματωμένες στις
στολές των μπάτσων, το πλέγμα της πανταχού παρακολούθησης μας μαθαίνει καθημερινά
ένα πράγμα: Όποιες σχέσεις δε χωράνε στο tiktok, όποιες ζωές δεν προσομοιάζουν με
κατοικίδια, αλλά συνεχίζουν να συμβαίνουν έξω από τους 6 κωδικούς -με covid ή χωρίς-
είναι ανεπιθύμητες. Και σαν τέτοιες πρέπει να επιτηρούνται, να ρουφιανεύονται και να
καταστέλλονται πριν προλάβουν να γίνουν επικίνδυνες.

Οι κάμερες είναι αναπόσπαστο μέρος της προετοιμασίας των αφεντικών για τον έλεγχό μας
σε καιρούς πολέμου και ταυτόχρονα είναι και δείγμα του φόβου τους για όσες τον
αρνούμαστε. Ας προετοιμαστούμε κι εμείς λοιπόν, Ας γίνουμε αυτό ακριβώς που
φοβούνται ότι θα γίνουμε.

Ποιος θα «πληρώσει» το κάψιμο απ' το multitasking;

Νιώθεις πως κάθε μέρα που περνάει, φεύγεις απ την δουλειά με όλο και πιο καμένο κεφάλι;
Το ίδιο συμβαίνει στην συντριπτική πλειοψηφία όσων δουλεύουν με υπολογιστή ή
smartphone, προσπαθώντας να φέρουν εις πέρας πολλά και (συχνά) διαφορετικά πράγματα
ταυτόχρονα.
Το multitasking στη δουλειά είναι διαχρονική συνθήκη. Στην εποχή μας όμως, που η χρήση του
υπολογιστή θεωρείται παντού αυτονόητο ή προαπαιτούμενο, απογειώνεται: μέσα σε μια οθόνη
χωράνε άπειρες εργασίες ταυτόχρονα, bingo!
Multitasking σημαίνει εντατικοποίηση και απλήρωτη εργασία: κάνουμε τρεις
και τέσσερις δουλειές σε μία -με τον ίδιο μισθό. Τηλέφωνα, γραπτά και φωνητικά μηνύματα,
push notifications, email και κελιά στο excel, chat rooms και bots μας κυνηγάνε (εντός και εκτός
ωραρίου) προσθέτοντας ή αλλάζοντας τις προτεραιότητες της δουλειάς, με καταιγιστικούς
ρυθμούς.
Όμως δεν είμαστε μηχανές – Δεν λειτουργούμε με on-off (Και χαιρόμαστε γι αυτό).
Οι γρήγορες και απότομες εναλλαγές στην εστίαση της προσοχής, μας καίνε το κεφάλι και μας
τσακίζουν τα νεύρα, ακόμα και αν έχουμε την αίσθηση ότι έχουμε μάθει να το κάνουμε
αυτόματα και μηχανικά.
Η ψηφιοποίηση δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία, που συμβαίνει μόνο μέσα στις οθόνες.
Έχει άμεσα και υλικά αποτελέσματα στις ζωές μας, μας ξεζουμίζει, μας μετατρέπει σε ρομπότ –
υπάκουους εργάτες/καταναλωτές/στρατιώτες που ακολουθούν τις εντολές χωρίς αντιρρήσεις.
Η ψηφιοποίηση είναι τεχνική διακυβέρνησης.
Σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, βρίσκοντας τα προτάγματα και τις αντιστάσεις της
εποχής μας.

ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΡΟΜΠΟΤ
να οργανώσουμε τις αρνήσεις μας