Χαρτοπανό και κείμενο που κολλήθηκαν/μοιράστηκαν στην πόλη ενάντια στα κάτεργα του multitasking.
Για τον αγώνα στην Teleperformance, για όλους μας.
Το multitasking μας καίει τον εγκέφαλο
Το έχουμε εμπεδώσει πλέον. Η δουλειά στον υπολογιστή μας είναι αφόρητη. Ένας από
τους βασικότερους λόγους είναι η διαρκής και χωρίς διάλειμμα ενασχόληση με πολλά
και διαφορετικά αντικείμενα. Μέσα στον χρόνο της εργασίας μας πρέπει να
καταπιανόμαστε σπασμωδικά με δεκάδες μικρά tasks, επιμέρους εργασίες, συχνά
εντελώς διαφορετικού περιεχομένου και να τα διεκπεραιώνουμε ASAP, δηλαδή αμέσως.
Ακόμα και μετά τη δουλειά, όπου το οκταμισάωρο συχνά είναι πολυτέλεια, το μυαλό μας
συνεχίζει να δουλεύει στους ίδιους χρόνους και με τον ίδιο τρόπο. Το κεφάλι μας είναι
καμένο, αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε, όχι μια συζήτηση, αλλά μια σειρά στο
νετφλιξ. Τις περισσότερες φορές βουλιάζουμε στο σκρολάρισμα, που είναι το μόνο
συμβατό με την κατάστασή μας.
Δε φταίμε εμείς για αυτήν την κατάσταση. Φταίει το multitasking που θεωρείται
αυτονόητο στην ψηφιακή εποχή, αυξάνοντας κατακόρυφα την παραγωγικότητά και την
ένταση της εργασίας, φτάνοντάς μας στην εξουθένωση πολύ γρήγορα.
Ψάχνοντας την εργατική νομοθεσία, αντιληφθήκαμε ότι το multitasking σαν
επαγγελματικό προσόν, δε θεωρείται καθόλου αυτονόητο. Ονομάζεται “πρόσθετη
εργασία” και περιγράφεται ως η απασχόληση σε διαφορετικά αντικείμενα εργασίας,
εντός του ίδιου εργάσιμου χρόνου. Ένας/μια εργαζόμενος/η σε μπαρ, που σερβίρει και
φτιάχνει και τα ποτά ή τους μεζέδες, δικαιούται αυξημένο μισθό λόγω του διπλού ή
πολλαπλού αντικειμένου εργασίας. Το ίδιο και ένας/μία γραμματέας που καθαρίζει και
φτιάχνει και τα γραφιστικά του γραφείου όπου δουλεύει.
Το κόλπο με τις εργασίες γραφείου είναι ότι ο υπολογιστής έχει πλέον ενσωματώσει
πολλά διαφορετικά επαγγέλματα με τη μορφή application και προγραμμάτων, όπου το
κάθε άτομο επιβάλλεται να χρησιμοποιεί για να κάνει όλο και περισσότερες δουλειές.
Μόνο που αυτό δεν φαίνεται, καθώς όλα γίνονται από το ίδιο μηχάνημα, από την ίδια
θέση. Έτσι το κάθε αφεντικό ψάχνει σαν ιδανικό υπάλληλο, ένα άτομο που θα μπορεί να
κάνει τη δουλειά πολλών διαφορετικών υπαλλήλων χωρίς να προσληφθούν όλες αυτές
οι ειδικότητες. Γλιτώνει δηλαδή χρόνο και λεφτά στις πλάτες μας.
Το να ζητήσει κανείς αύξηση γι’ αυτόν τον λόγο μπορεί να φαίνεται δύσκολο σε αυτήν
την φάση του εργατικού ανταγωνισμού, παρά το γεγονός του ότι προβλέπεται ακόμα κι
από τη νομοθεσία. Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό να συνειδητοποιούμε ότι αυτή η
συνθήκη δεν είναι αυτονόητη. Θα έπρεπε όντως να μας πληρώνουν για 2 και 3
δουλειές.
Αυτονόητο δεν είναι επίσης το ότι πρέπει να δουλεύουμε τόσες ώρες και σε αυτούς τους
ρυθμούς. Να ακολουθούμε δηλαδή τον σπασμωδικό και νοσηρό ρυθμό της μηχανής.
Έναν ρυθμό που ποτέ δε θα φτάσουμε, αλλά θα αισθανόμαστε διαρκώς ελλιπείς, όσο κι
αν προσπαθούμε, γιατί δεν είμαστε μηχανές και ο εγκέφαλός μας, ευτυχώς, δεν είναι
πολυπύρηνος υπολογιστής. Κι αν οι εργοδότες γκρινιάζουν ότι αυτά είναι ψιλά
γράμματα, ότι είναι πολύ εύκολες και μικρές οι δουλειές που καλούμαστε να κάνουμε,
εμείς ξέρουμε καλά πως στο τέλος της μέρας, το άθροισμα και η συμπύκνωσή τους σε συγκεκριμένο χρόνο έχουν διαλυτικές συνέπειες για την πνευματική και ψυχική μας
κατάσταση. Ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν είναι ΔΕΠΥ αυτό που αστειευόμαστε ότι έχουμε.
Είναι η εκπαίδευση του εγκεφάλου μας, ακόμα και μετά τη δουλειά, στα social και στη
διασκέδασή μας, να μην μπορεί να σκεφτεί βαθύτερα και με συνειρμούς, αλλά μόνο να
διεκπεραιώνει εντολές.
Καμιά φορά το σαμποτάζ φαντάζει η μόνο διέξοδος από αυτή τη ζοφερή και πιεστική συνθήκη. Είναι σίγουρα μία. Πέρα από τη μείωση του ωραρίου και του ρυθμού εργασίας, το σαμποτάζ στην ίδια τη μηχανή, το κόλλημα του υπολογιστή, το χακάρισμα, η υπερφόρτωση, ακόμα και η φυσική φθορά του, είναι όλα στο παιχνίδι, είναι όλα
ανακουφιστικά και σίγουρα πολύ απολαυστικά. Όπως κάθε λούφα, όπως κάθε λεπτό
κερδισμένο από τα αφεντικά.
Όποιους τρόπους κι αν διαλέξουμε, σίγουρα χρειάζεται οργάνωση, σίγουρα χρειάζεται
να έχουμε ο ένας τις πλάτες της άλλης. Μέσα και έξω από τις δουλειές μας. Και σίγουρα
χρειάζεται η συνείδηση ότι ΔΕ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΡΟΜΠΟΤ.
Υ.γ. Κάθε μικρό βήμα στην οργάνωσή μας ως εργάτ(ρι)ες στους χώρους δουλειάς,
αποτελεί ταυτόχρονα κι ένα βήμα στη συλλογική μας ανατίμηση. Δεν είναι εύκολοι οι
καιροί, γι’ αυτό και ο αγώνας που δίνουν οι εργαζόμενοι στην Teleperformance, μια
εταιρία με οκτάμηνες συμβάσεις, επισφαλείς συνθήκες εργασίας και διαρκές multitasking,
αποκτά πολλαπλάσια αξία. Συνεισφέρουμε με τις μικρές μας δυνάμεις στις διεκδικήσεις,
στις αρνήσεις και στη μαχητικότητά τους.
και στα αγγλικά:
Multitasking is toasting our brains
It’s quite clear to us. Working in front of a computer is unbearable. One of the main reasons is the constant and uninterrupted work on many different things. Within the working time we have to spasmodically take up dozens of small and individual tasks, often of completely different content, and we have to deal with them ASAP, i.e. immediately.
Even after work, where eight and a half hours are often a luxury, our minds continue to function at the same rhythm and in the same way. Our heads feel burnt, unable to focus on, not a conversation, but a series on Netflix. Most of the time we sink into scrolling, which is the only thing compatible with our condition.
We are not to blame for this situation. It’s happening because of multitasking, which is taken for granted in the digital age, sharply increasing productivity and work intensity, pushing us to burnouts very quickly.
Looking into employment legislation, we found out that multitasking as a professional qualification is not taken for granted at all. It is called additional work and is described as engaging in different work items within the same working time. A bartender, who serves and prepares both drinks or snacks, is entitled to an increased salary because of the double or multiple work object. The same applies for a secretary who cleans and does the office graphics as well.
The trick with office work is that many different professions are integrated in the computer, in the form of applications and programs that each person is required to use, in order to do more and more work. Only it doesn’t show, as it is all done from the same machine, from the same location. So, each boss is looking for, as an ideal employee, a person who can do the work of many different employees without hiring all these specialties. So, they save time and money on our backs.
Asking for a raise of salary for this reason may seem difficult at this stage of labor competition, despite the fact that it is even provided for by law. Nevertheless, it is important to realise that this condition is not self-evident. We should indeed be paid for two and three jobs.
It is also not self-evident that we have to work so many hours and at such a pace. In other words, to follow the spasmodic and morbid rhythm of the machine. A rhythm that we will never reach, but will feel constantly incomplete, no matter how hard we try, because we are not machines and our brains, fortunately, are not multi-core computers. And if employers grumble that the tasks we are asked to do are too easy and too small, we know full well that at the end of the day, adding them up and condensing them into a specific amount of time has a devastating effect on our mental and emotional state. We know full well that it is not ADHD that we joke that we have. It is the result of training our brains, even after work, in our social life and entertainment, in a way we are no longer able to think deeply and associatively, but only to process commands.
Sometimes sabotage seems the only way out of this miserable and pressurized condition. It is certainly one of all. Beyond the reduction in hours and pace of work, sabotaging the machine itself, hacking, computer jamming, overloading, and even physical wear and tear, are all in play, they are all comforting options and certainly very enjoyable. Like every minute earned by us against our bosses.
Whatever ways we choose, it certainly takes collective organization, it certainly takes having each other’s backs. In and out of our jobs. And it certainly takes the awareness that:
We will not live like robots
p.s. Every small step in our organization as workers, is at the same time a step in our collectiveωrevaluation. These are not easy times, which is why the struggle of the workers at Teleperformance, a company with eight-month contracts, precarious working conditions and constant multitasking, is of multiple value. We contribute with our small forces to their demands, their refusals and their militancy.
