Από την πολεμική κανονικότητα στην κανονικότητα του πολέμου                          (η πίστη στο κράτος το οπλίζει εναντίον μας)

Τελικά είναι αλήθεια, τα έκτακτα μέτρα που λαμβάνει το κράτος στην εποχή του κορωνοϊού στοχεύουν στο καλό της υγεία μας: πρόστιμα και ξύλο αν βγούμε απ’ το σπίτι χωρίς την άδεια της αστυνομίας, μάσκες/τεστ/εμβόλια για να μας επιτραπεί να δουλέψουμε ή να μπούμε στο σούπερ μάρκετ, κλειστά νοσοκομεία και τηλέ-αποβλάκωση. Πάνω στην υγεία χτίστηκε η νέα νομιμοφροσύνη: είμαστε λένε σε «πόλεμο» και η σωτηρία μας προϋποθέτει την πίστη και την υπακοή στις κρατικές εντολές. Κάπως έτσι η καθημερινότητά μας μετατράπηκε σε καψόνι, η φτώχεια απογειώθηκε, οι κοινωνικές διακρίσεις επικαιροποιήθηκαν (και απενοχοποιήθηκαν) καθώς διαλυόμαστε ψυχοσωματικά μέρα με τη μέρα.

Ωστόσο, ενώ οι «ασύμμετρες απειλές» ανανεώνονται, η «έκτακτη ανάγκη» σαν μέθοδος διακυβέρνησης έχει μονιμοποιηθεί. Ήδη από το 2001 και τον πόλεμο ενάντια στον «αόρατο εχθρό» της «τρομοκρατίας», η περιστολή των ελευθεριών, η επιτήρηση και η κλιμάκωση της αστυνομικής βίας, εξασφάλιζαν πως οι αντιστάσεις στις επιταγές του καπιταλισμού θα καταστέλλονται με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα της ασφάλειας ή της δημοκρατίας. Θυμόμαστε τι συνέβη και με τα «μέτρα αντιμετώπισης» της οικονομικής κρίσης: το κράτος και οι τεχνοκράτες «ειδικοί» του, αποφάσισαν πως πρέπει να δουλεύουμε με μισθούς πείνας για να σωθεί η «οικονομία». Και το ντόμινο των κρίσεων συνεχίζεται: η ενεργειακή προστίθεται στην κλιματική, έρχεται η επισιτιστική (και ποιος ξέρει ποια άλλη), με την ρητορική της «ατομικής ευθύνης», τα πιστοποιητικά και τα σκαναρίσματα, έτοιμα για κάθε νέα χρήση.

Τώρα που η όξυνση των διακρατικών ανταγωνισμών έφερε τον χωρίς εισαγωγικά πόλεμο σε πρώτο πλάνο στις οθόνες μας, καλούμαστε και πάλι να στοιχηθούμε πίσω από την «εθνική γραμμή»: θα πρέπει να χειροκροτήσουμε την αποστολή όπλων στην Ουκρανία από το ελληνικό κράτος. Θα πρέπει να πληρώσουμε τρόφιμα, ενέργεια και καύσιμα πέντε φορές πάνω -δήθεν εξαιτίας του πολέμου- γιατί «η ειρήνη απαιτεί θυσίες». Η πίστη σε όσα διατάζουν κράτος και αφεντικά, δεν πρόκειται να μας σώσει ούτε από αρρώστιες, ούτε από «ακρίβειες», ούτε από βόμβες: είναι μονόδρομος προς την υποταγή και το θάνατο.

Οι καθημερινές μας αρνήσεις και ανταρσίες, η αυτοοργάνωση της αντίστασης
και της αλληλεγγύης είναι ο δικός μας δρόμος. Και θα τον διαβούμε.

-αφίσα που κολλήθηκε στις γειτονιές της Αθήνας τον Απρίλιο του 2022 σε 2000 αντίτυπα-