Γράφανε οι τοίχοι κάποτε, τέτοιες μέρες – μέρες εκλογών, ότι «Aν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν το κόσμο, θα ήταν παράνομες». Στις εκλογές συγκρούονται πράγματι συμφέροντα. Ωστόσο, ανάμεσα σε αυτά τα συμφέροντα, δεν βρίσκονται οι δικές μας ανάγκες και επιθυμίες, οι ανάγκες και οι επιθυμίες των ανθρώπων που δουλεύουμε για να ζήσουμε, που δεν επενδύουμε κεφάλαια, ούτε εκπροσωπούμε κουμάντα κάθε είδους εξουσιών. Στις εκλογές, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι το πώς θα λειτουργήσει η κοινωνία γενικώς και αορίστως αλλά το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να δουλεύουμε και να το βουλώνουμε, το ποια είναι η καλύτερη μέθοδος για να είμαστε παραγωγικοί για τα αφεντικά μας και χαρούμενοι με τις διαταγές του κράτους

Ωστόσο, σ’ αυτές τις εκλογές είναι κάπως ζόρικο να εντοπίσει κάποιος διαφορές στους σκοπούς και στις μεθόδους που υπόσχονται να ακολουθήσουν οι υποψήφιοι διαχειριστές των ζωών μας. Γιατί; Γιατί συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις (ακόμα και σε διάφορες εξτρεμιστικές εκδοχές τους) έχτισαν μαζί όσα συνέβησαν τα τρία τελευταία χρόνια, έφτιαξαν μαζί καραντίνες και αποκλεισμούς και pass, πούλησαν μαζί τρόμο για να επιβάλλουν πειθαρχία, κατακερμάτισαν τις ζωές μας σε ψηφιακά δεδομένα ώστε να μας διαχειρίζονται με ευκολία, μοίρασαν μαζί φτώχεια και εξαθλίωση, συντάχθηκαν πίσω από τις ίδιες διακρατικές συμμαχίες και μας προετοιμάζουν μαζί για πόλεμο. Μαζί ζητάνε συνέχεια«κοινωνική ευθύνη» – και η ψήφος είναι ακόμη μια ευθύνη από αυτές που μας αναθέτουν

Τα κράτη και τα αφεντικά, καθώς εμπλέκονται όλο και περισσότερο σε διακρατικούς ανταγωνισμούς, βουλιάζουν στη νέα φάση της καπιταλιστική κρίση τους. Έχουν ωστόσο αποφασίσει προ πολλού να διαχειριστούν την κρίση τους, υποτιμώντας όλο και περισσότερο τις ζωές μας. Μεθοδεύουν μια δίχως όρια εκμετάλλευσή, μας ξεζουμίζουν από κάθε ζωτική μας δύναμη καθώς μας προορίζουν για κρέας των κανονιών τους. Για να πετύχει το σχέδιό τους θα πρέπει να παραμένουμε ηλίθιοι και πανικόβλητοι (και κάπου – κάπου ψηφοφόροι…)

Πρόκειται λοιπόν να κυβερνήσουν πάνω στο μοτίβο των διαδοχικών κρίσεων. Η υγειονομική κρίση ήταν η εμφατική εισαγωγή σε μια μέθοδο διακυβέρνησης που περιλαμβάνει διαδοχικές κρίσεις (ενεργειακές,επισιτιστικές, κλιματικές, εθνικές – πάντα εθνικές – κλπ). Οι διαδοχικές κρίσεις συνεπάγονται πρωθυπουργικά διαγγέλματα και συνεχείς εντολές «ειδικών» που εισβάλουν στην καθημερινότητα και την ρυθμίζουν. Ο φόβος και ο πανικός ενόψει της κάθε φορά επικείμενης καταστροφής είναι το γόνιμο έδαφος για να φυτρώσει η πειθαρχία και η σύγχυση, ο αποκλεισμός και η καταστολή αυτών που από άποψη ή από ανάγκη δεν χωράνε στις νόρμες τους

Πρόκειται να συνεχίζουν να εκδίδουν pass – διαβατήρια νομιμοφροσύνης. Οι νέες αυτές επιδοτήσεις «…το power pass, το fuel pass και το freedom pass ειναι η συνέχεια των υπό προϋποθέσεις προνομίων που παρέχονται μετά το green pass. Είναι “διαβατήρια”, που παραπέμπουν στις διαρκώς εμφανιζόμενες περιφράξεις σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Ψηφιακές, ταξινομημένες, καταγεγραμμένες, προορισμένες να εξαργυρώνονται στα ταμεία συγκεκριμένων επιχειρήσεων, οι νέες επιδοτήσεις ταιριάζουν γάντι στο κράτος που κυβερνάει με διαγγέλματα, ειδικούς και μπάτσους: είναι φτιαγμένες για να μας εκπαιδεύουν στους νέους εγκεκριμένους τρόπους ζωής…» (outsiders, αφίσα 10/2022)

Πρόκειται να επιμείνουν στην ψηφιοποίηση κάθε στιγμής και κάθε σπιθαμής της ζωής μας. Καθηλώνοντας τις ζωές μας σε οθόνες, καθιστούν τις σχέσεις, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, διαχειρίσιμα από αυτούς DATA. «…Δυόμιση χρόνια πριν, όλα αυτά -απ’ την τηλεκατανάλωση μέχρι την τηλεεκπαίδευση και τις τηλεσχέσεις, εν γένει- έγιναν υποχρεωτικά. Και όλες οι σχέσεις πέρα από αυτές, απαγορεύτηκαν δια νόμου: σαν μολυσματικές, σαν επικίνδυνες, σαν άχρηστες. … Αν δεν υπήρχαν οι τεχνολογίες προσομοίωσης της ζωής, πώς θα μπορούσαμε να “μείνουμε σπίτι;” … Γι’ αυτό θέλουν να μη συναντιόμαστε, να αγανακτούμε στα σόσιαλ μίντια και να αντιδράμε με emoji…»(outsiders, αφίσα 11/2022)

Πρόκειται να μας ζητάνε διαρκώς να είμαστε «κοινωνικά υπεύθυνοι». «…Τεμάχισαν τις ζωές μας σε αντιστοιχία με τις κατασκευασμένες κρίσεις τους (υγειονομική / ενεργειακή κρίση, /διατροφική κλπ)  και μοίρασαν pass (green pass, fuel pass, food pass κλπ) με σκοπό – εκεί ακριβώς που μας κλέβουν τη ζωή – να μας επιδοτούν την επιβίωση, βαθμολογώντας την «κοινωνική μας ευθύνη» -βαθμολογώντας δηλαδή την πειθαρχία στην κρατική εντολή. … Από τότε το κράτος και τα αφεντικά επιδιώκουν με ανανεωμένους τρόπους, να μας μετατρέψουν σε στρατιώτες τους … . Η σημαία που για την ώρα θέλουν να μας βάλουν να κρατάμε,είναι φρέσκια, γράφει «Κοινωνική Ευθύνη». Ο προορισμός που μας κατευθύνουν είναι παραδοσιακός: να γίνουμε κρέας στα κανόνια τους…» (outsiders, αφίσα 2/2023)

Πρόκειται να μας αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερο σαν αναλώσιμους. Το έγκλημα στα Τέμπη επιβεβαίωσε αυτό: ότι«για το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά οι θάνατοι και οι ζωές μας είναι στατιστικές: μετράνε σαν μεταβλητά στοιχεία σε υπολογισμούς κερδών και ζημιών. Συνέβαινε πάντα αλλά τα τελευταία χρόνια, στο περιβάλλον της κρίσης, συμβαίνει όλο και πιο ξεδιάντροπα: κάπου ανάμεσα σε βουλιαγμένες βάρκες μεταναστών, καραντίνες και απαγορεύσεις κυκλοφορίας, εργατικά ατυχήματα, ανεβασμένα νοίκια και δελτία σίτισης στα σούπερ μάρκετ». (outsiders, αφίσα 3/2023)

Αυτές οι εκλογές δεν είναι απλώς κωμωδία. Μας ζητούν να συστρατευτούμε με το κράτος: το κόμμα της έκτακτης ανάγκης, που κυβερνάει με διατάγματα, μπάτσους και ειδικούς. Εμείς απαντάμε:

NON SERVIAM στην κοινή τους γραμμή εναντίον μας ΔΕΝ ΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ. ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ Σάββατο 13 Μάη, 12:00,πλ. Βικτώριας.

Τρία χρόνια τώρα όλοι αυτοί μας ζητούν να επιδείξουμε κοινωνική ευθύνη. Εμείς λέμε να πάρουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν: Να σταθούμε η μια δίπλα στον άλλο. Να παλέψουμε για ζωή, όχι επιβίωση. Να τους στείλουμε στο διάολο.